जुन नयाँ सभ्यतालाई प्राप्त गरेर हामी आफ्नो जीवनमा सुखी हुन चाहन्छौं, त्यो कहीं बाहिर छैन, त्यो त पहिलेदेखिनै हाम्रो हृदयभित्र पर्खिरहेको छ । जसरी एउटा बीउले मरूभुमिमा उम्रनको लागि पानी पर्खिरहेको हुन्छ र पानी पाउना साथ बीउ उम्रन सुरू गर्छ, ठीक त्यसरी नै नयाँ सभ्यताको निर्माण रूपी ज्ञान हाम्रो हृदयमा पुग्नासाथ हामीभित्रको त्यो नयाँ सभ्यताको निर्माण रूपी हरियाली आउन शुरू हुन्छ । त्यसैका लागि हाम्रो हृदय सधैं ब्याकुल छ ।

भौतिक सभ्यता भनेको दीपक जस्तै हो भने, जबकि आध्यात्मिक सभ्यता भनेको त्यसबाट निस्कने प्रकाश हो । जब भौतिक र आध्यात्मिक सभ्यताको संयोजन हुन्छ, तब हामीमा दीपक र प्रकाशको संयोजन हुन्छ र त्यसको नतिजा पनि पूर्ण हुन्छ ।

प्रत्येक अस्तित्वमय प्राणीको सम्मान तथा उन्नयन परिस्थितिको उद्देश्यमा निर्भर छ । पृथ्वीको श्रेष्ठता, श्रृंगार तथा वसंत ऋतुको बर्षाको बादलको बरदान स्वरूप झै हराभरा तथा उपार्जन हुनु हो । बिरूवा विकसित हुन्छन् । कोपिला तथा सुगन्धित जडि–बूटिहरू, फूल्छन्, फल्छन् र लहराउँछन् । फलदायी रूखबिरूवाहरू तरोताजा तथा नयाँ फल दिन थाल्दछन् । बगैंचाहरू सुन्दर हुन्छन् तथा मैदान श्रृंगारमय, पहाड, पर्वत र मैदानमा हरियाली छाउँछ । फूलवारी, खेत, गाउँ वा शहरमा वसन्त छाउँछ । यो सम्पूर्ण खनिज बिश्वको संम्पत्ति हो ।

यो स्पष्ट छ कि मानवजातीको सम्मान तथा उत्कर्ष भौतिक सुख सुविधा मात्र नभै अन्य कुराहरू हुनु अति आवश्यक छ । भौतिक सुख सुविधाको एउटा हाँगा मात्र हो, वास्तवमा मानवजातिको उत्कर्षको जरा ती उत्तम गुण तथा विशेषता हो, जो उसको वास्तविक गहना हो । यो दैवीय प्राकट्य, स्वर्गिय पारितोषित, उदात्त भावना, ईश्वरको प्रेम तथा ज्ञान, सार्वभौमिक बुद्धिमत्ता, दूरदर्शिता, वैज्ञानिक खोज, न्याय, समानता, सत्यपराणता, उदारता, प्राकृतिक साहस, तथा सहज सहनशीलता, समझौता तथा संविदा प्रति सम्मान, सबै किसिमको परिस्थितिमा सत्यको सेवा, सम्पूर्ण मानव जातिकाे भलाईको लागि जीवनकाे वलिदान, सबै राष्ट्रप्रति सम्मानको भाव, ईश्वरको आदेशप्रति आज्ञाकारिता, दैवीय साम्राज्यमा सेवा, जनताको मार्गदर्शक तथा राष्ट्र एवं मानिसको शिक्षण हो । यो नै मानव जगतको उत्कर्ष हो । यो शाश्वत जीवन तथा स्वर्गिक सम्मान हो ।